Fietsvakantie Bergen – Venetië 2006

door Emiel en Marloes Goosens

 

emiel marloes 12
De voorbereiding

Deze zomervakantie stond weer in het teken van een lange fietsvakantie met het hele gezin. Vorig jaar, nog na de fietstocht van Bergen naar de Middellandse zee, dachten we dat het onze laatste lange fietstocht met zijn zessen zou zijn, maar iedereen vond het zo’n unieke ervaring, dat we in het voorjaar besloten deze zomer naar Venetië te gaan fietsen. Yentl en Dave hadden op de fietsvakantiebeurs een presentatie bijgewoond van Hans Reitsma, de schrijver van de fietsroute naar o.a. Venetië en Rome. Het zou een relatief eenvoudige tocht zijn ondanks het stuk door de Alpen.

Dus de fietsbus voor de terugweg hebben we snel gereserveerd, de Reitsma routeboekjes (deel 1 en 2) werden dubbel aangeschaft en daarna moest alles weer in orde worden gemaakt voor de fietsvakantie. Tenten, matjes, slaapzakken waren in orde. De mountainbikes van Dave en Romeo hebben we vervangen door wat lichtere fietsen met smallere banden. Romeo kreeg een nieuwe fiets (Trek) voor de middelbare school, die ook gebruikt kan worden voor fietsvakanties. Voor Dave hebben we een lichtere 2e hands randonneur gekocht (Giant Expedition) en vervolgens alle fietsen bij Busker in Bergen laten nakijken.

Ook dit jaar hebben we de fietstocht gekoppeld aan een sponsoring voor het Liliane Fonds. We hadden voor de reis 4 weken uitgetrokken. De route was op zo’n 1650 kilometer begroot, wat neerkomt op een gemiddelde dagafstand van ca. 55 kilometer bij zo’n 28 dagen fietsen.

(Emiel en Marloes volgden nog de oude route zoals die tot 2016 liep: via de Bodensee, Bregenz en de Arlbergpas. In 2016 is de route verlegd naar Garmisch-Partenkirchen. Klik hier om te weten waarom ik dat gedaan heb. HR.)

emiel marloes 01  
Op de Utrechtse Heuvelrug

 

Deel 1: Van Bergen naar Bregenz

We zijn tijdens de hittegolf gestart op vrijdag 21 juli en uitgezwaaid door de buren. De route van Reitsma begint in Amsterdam. Tot Amsterdam hebben we de snelste route genomen via Alkmaar, Heiloo, Uitgeest, Zaandam en daar de pont Hemweg. Tot Amsterdan hebben Mart en Hilde (opa en oma) meegefietst. Zo arriveerden we na een eerste lange dag op een camping bij vliegveld Hilversum.

De volgende dag zijn we tussen de buien door via de Gelderse vallei naar Nijmegen gefietst, waar we een smalle, maar mooie camping aan de Waal hadden met uitzicht op Nijmegen. Daarna zetten we via het grensgebied met Duitsland koers richting Venlo waar we op de gezinscamping Kasteel Ooyen met zwembad hebben overnacht. Nederlandser kan niet. De vierde dag reden we via de Maas naar Roermond en vervolgens via de Roer richting Duitsland. Net voor de grens hebben we overnacht op een minicamping bij Paarlo.

emiel marloes 03  
Fietspad langs de Rur

 

De volgende dag hebben we eerst Anna haar verjaardag gevierd en haar fiets versierd. Daarna passeerden we de grens van Duitsland waar we een groot aantal kilometers een mooi onverhard fietspad langs de Roer volgden. Dat ging echter wel wat langzaam en toen hebben we besloten het asfalt maar weer op te zoeken. Het was een enorm warme dag. Zoals we vaker deze vakantie zouden doen hielden we bij een supermarkt onze pauze: koude vruchtenyoghurt, koude vruchtendrank, sportdrank en ijskoude koffie. Heerlijk! Onze camping was aan een recreatiemeertje in de buurt van Düren, waar we de tent pas mochten opzetten toen de laatste recreanten weg waren.

De volgende dag was wat heuvelachtiger dan de dagen ervoor. We moesten via een landbouwgebied met hete graanvelden en de uitlopers van de Eifel richting de Rijn, waar we na een behoorlijke afdaling bij Remagen (de bekende brug uit WOII) uitkwamen op een camping aan de Rijn met een prachtig zwembad naast de camping. ’s Avonds heerlijk gegeten bij een pizzeria met uitzicht op de Rijn. We besloten hier onze eerste rustdag te nemen.

Na onze rustdag volgde een prachtige route langs de Rijn via fietspaden, veel dorpen en schitterende uitzichten. Bij Koblenz, waar de Moezel in de Rijn stroomt op een terrasje gezeten. Het weer begon te betrekken en in Boppard geschuild voor het slechte weer. In St. Goar zur Loreley gekampeerd op een bijna ondergelopen camping, maar wel met uitzicht op de Loreley.
We volgden de Rijn verder tot Ingelheim en daar verliet de route de Rijn. Via hete graanvelden reden we naar Nierstein waar we opnieuw de Rijn tegenkwamen en moesten oversteken. We kwamen na een lange dag aan bij een camping aan een recreatiemeer bij Leeheim. Winkels waren al dicht, zodat we opnieuw heerlijk uit eten konden bij de plaatselijke Italiaan.

De volgende dag reden we via een landbouwgebied richting Heidelberg. Net voor deze stad een vergane glorie camping op een heuvel bij Schriesheim. Maar er was gelukkig wel een zwembad dichtbij. ’s Avonds veel regen. De volgende dag moesten we via Heidelberg. We raakten van de route af en ook in het centrum ging het niet zo makkelijk. Romeo kwam met zijn wiel in een tramrail en viel. Gelukkig niets aan de hand.

Na Heidelberg hebben we veel bossen gezien tot Karlsruhe. Dat was wel een beetje saai. De camping bij Karlsruhe was een vreselijke en ook nog dure camping die geheel werd ingesloten door snelwegen en waar de receptie leek op een kassa van een benzinestation met zo’n rond gat waar het geld, bier en ijs doorheen ging.

 

emiel marloes 07  
Naturpark Schönbuch

 

Tot nu toe was de route in het algemeen redelijk vlak te noemen. Maar de volgende dag zou heuvelachtiger worden. Via de Würm eerst naar Pforzheim, een stad zonder fietspaden, en vervolgens naar Weil der Stadt. Daar hebben we na een korte etappe voor het eerst een hotelletje genomen. Iedereen was de volgende dag goed uitgerust en na een goed ontbijt reden we via het Würmtal verder richting Tübingen. Voor deze stad reden we eerst nog door het prachtige natuurpark Schönbuch.

Na Tübingen moesten we de eerste col van deze fietstocht gaan nemen; de Schwäbische Alb (737 meter hoog; 5 kilometer klim van 4-7%). Dat ging ons goed af, ook al kwam ik met de aanhangfiets als laatste bovenaan. De camping was nog wel 2 kilometer extra klimmen. Het was koud en er stond veel wind. ’s Nachts was het ook koud in de slaapzak; dus maar extra kleren aangedaan. De volgende ochtend regende het behoorlijk. We hebben gewacht tot de regen minder werd en snel de tent opgeruimd. Via een geleidelijk afdaling reden we richting Sigmaringen. Aan het eind waren er echter nog een paar korte maar steile klimmetjes (14%). In Sigmaringen stonden we op een camping aan de Donau. Ook nu weer regen en koud weer.

De volgende dag moesten we voor 10.00 uur weg vanwege een grote groep kinderen die daar zou gaan bivakkeren. De route volgde eerst een stuk van de Donau-Radweg. Daarna via een landelijk gebied richting de Bodensee. Het werd een lange dag en we kwamen vermoeid aan in Friedrichshafen, waar we eigenlijk hadden moeten reserveren voor de camping. Omdat we fietsten en zielig keken hebben ze ons toch een plekje gegeven, maar wat een plek was dat: op natte houtsnippers met muggenzwermen en veel jonge dronken Duitsers naast ons. Dus deze camping staat nu onderaan op onze lijst van bijna tweehonderd campings.

We hadden die nacht slecht geslapen a.g.v. luidruchtige dronken gasten. ’s Morgens een beetje regen, maar toch maar alles ingepakt. Echter na 1 kilometer regende het zo hard dat we driekwartier hebben moeten schuilen. Toen toch maar besloten door te fietsen met regenpakken aan. De route langs de Bodensee was een mooie route, maar helaas erg regenachtig. Na Lindau passeerden we de Oostenrijkse grens en na Bregenz werd het droger weer.

 

emiel marloes 10  
Op weg naar de Arlbergpas

 

Deel 2: Van Bregenz naar Venetië

De route volgde na Bregenz daar verder de Rijn via het grensgebied met Zwitserland. Rechts Zwitserland en links Oostenrijk. Toen de kerkklokken luidden leek het alsof we ons bevonden in de Sound of Music. De bergen om ons heen werden steeds hoger en we volgden de rivierdalen van de Rijn en de Ill via een nagenoeg vlak parcours. Het uitzicht was toch heel anders dan alle andere fietsvakanties. We hebben overnacht op de camping bij Feldkirch.

De volgende dag begon weer met regen. Toen het droger werd snel inpakken en we volgden verder de Ill richting Bludenz. In Bludenz begon het ontzettend te regenen en zo hebben we ruim een uur bij een benzinestation geschuild. Toch maar weer verder gefietst in de regen richting de Arlbergpas. Na Bludenz gaat de route door het Klostertal. Eerst licht stijgend maar geleidelijk werd het steiler. In Dalaas hebben we de camping genomen zodat we de volgende dag de klim qua kilometers beperkt kunnen houden. Op de camping hebben we dankbaar gebruik gemaakt van een gratis (typische Nederlanders) wasdroger, want alles was behoorlijk nat geworden. De volgende dag konden we vanwege de regen niet verder. Bijna de hele dag regende het. Dus het werd een gedwongen rustdag.

De dag daarna begon droog, maar tijdens het inpakken opnieuw regen. In Klösterle begon de echte klim. Na Langen am Arlberg gaat de fietsroute buiten een lange en gevaarlijke tunnel om. Echter vanwege de vele regen was een deel van de route ingestort en was de weg door de gemeente afgesloten. De tunnel vonden we te gevaarlijk. Met nog een paar andere Nederlanders besloten het laatste stuk van de pas met de trein vanuit Langen te doen. Zo kwamen we uit in St. Anton am Arlberg. De route door de bergen was zeer indrukwekkend. Een afdaling van 14 kilometer en daarna vervolgde de route de prachtige Via Claudia Augusta die zoveel mogelijk de oorspronkelijke Romeinse wegen volgt. We hebben de camping in Ried genomen.

De volgende ochtend begon opnieuw met regen en konden we pas laat vertrekken, terwijl de Reschenpas op het programma stond. Eerst reden we nog een klein stukje door Zwitserland en vanaf Martina begon een klim van 6 kilometer via 11 genummerde bochten. Daarna via Nauders en de grensovergang naar Italië via een hele mooie rustige weg naar de Reschenpas (1520 meter hoogte). We fietsten vervolgens langs het stuwmeer Lago di Résia met het bekende kerkje van Graun dat boven het water uitsteekt nadat het dorpje onder water is komen te staan. Bij St. Valentino gekampeerd op een winderige camping, maar direct achter de betonnen schuttingen viel het wel mee. Het was echter wel erg koud ’s nachts (ca. 7 graden).

emiel marloes 14  
Zwembad op de camping in Auer/Ora
 

De volgende ochtend was het zowaar droog. We vervolgden onze route met een behoorlijke afdaling via een prachtig geasfalteerd fietspad langs snel stromende beekjes en via hele gezellige dorpjes. Het landschap veranderde en we kwamen in een enorm appelboomgaardengebied met vele smalle weggetjes waar je heel goed kunt fietsen. Die dag zijn we tot Merano gekomen waar we midden in de stad een camping hadden. De volgende dag volgden we verder de snelstromende rivier de Ádige via boomgaarden naar Bolzano en richting Trento. In Auer/Ora gekampeerd op een mooie camping bij een hotel.

De route naar Venetië gaat via het meer van Caldonazzo. Daarvoor moest je bij Trento eerst een behoorlijke steile klim overbruggen met stukjes van 17% stijging. [De route loopt hier nu anders; de stukjes van 17% zitten er niet meer in. HR] Toen we met deze klim startten hadden we al ruim 60 kilometer gefietst. De steilste stukken moesten we lopend doen en soms met twee man een fiets naar boven duwen. Anna liep op de steilste stukken naast de aanhangfiets.

Het begon opnieuw enorm te regenen. Drijfnat kwamen we uiteindelijk aan in Vigolo Vettora waar we allemaal droge kleding hebben aangetrokken. De beloning was een prachtige plek op een camping aan het meer van Caldonazzo. Daar hebben we de volgende dag ook een verdiende rustdag genomen. Nu we de laatste steile klim hadden gehaald was er al een overwinningsgevoel aanwezig.

 

emiel marloes 15  
De snelstromende Brenta
 

De route ging verder via de rivier de Brenta door een prachtig dal dat op een gegeven moment uitmondt in de kloof bij Primolano. Daarna kwamen we uit in Bassano del Grappo, waar je opeens uit de bergen bent. Dat is een heel bijzondere gewaarwording. Geen heuvels meer links, rechts of vooruit; alleen achter je. In Bassano een jeugdherberg genomen.

Er resteerde nog ruim 80 kilometer tot de camping in Oriago, een plaats waar de fietsbus zou vetrekken naar Nederland. Het was Maria Hemelvaart en zeer rustig op straat. Geen winkel open en af en toe een restaurantje. Via een saai en vlak landschap kwamen we rond 3 uur aan in Oriago. Omdat er nauwelijks verkeer was hebben we besloten door te fietsten via Mestre naar Venetië. Het laatste stuk van Mestre naar Venetië namen we een smal fietspad naast de snelweg. Dat leverde bij ons allen een schitterend overwinningsgevoel op. In de verte zag je Venetië als een roodbruine stad liggen, die steeds dichterbij kwam.

De laatste paar honderd meter werd het fietspad te smal en moesten we lopen. Vanuit Venetië de ferry naar Lido genomen waar een hele leuke trekkerscamping is. Lido is een mooie uitvalsbasis voor bezoekjes aan Venetië en het strand aan de Adriatische Zee.

We bleven 4 dagen op dezelfde camping alvorens we weer terug moesten naar Oriago waar de fietsbus zou vertrekken. De terugreis met de fietsbus verliep redelijk voorspoedig maar is toch wel erg vermoeiend. [Deze fietsbus rijdt nu niet meer. HR] Uiteindelijk kwamen we bijna een dag later aan op station Amstel waar we verder met de trein naar Alkmaar zouden gaan. Echter werkzaamheden aan het spoor noopten ons te treinen tot Wormerveer en vanuit daar weer ruim 25 kilometer op de fiets naar Bergen waar we werden opgewacht door familie en vrienden.

We hebben allen enorm genoten van deze prachtige fietsvakantie. We vonden de route van Reitsma veel mooier, indrukwekkender en ook eenvoudiger dan de ‘Groene weg naar de Middellandse Zee’. Echt een aanrader voor mensen die de Alpen als een uitdaging zien en door willen fietsen naar Venetië, Florence of Rome.